طوری که هست

توضیحات

در آغاز این نوع زبان برای خواننده غریب و احتمالاً پر دافعه خواهد بود، اما به تدریج مشخص می شود که همین زبان نیز الگویی درونی دارد. به زودی متن مأنوس تر می شود. به خصوص که خواننده ناچار است متن را جدی بگیرد. خواننده ای که تصور کند کل این تک گویی مشتی جفنگ یا به قول راوی در بخش سوم حرف مفت است، طبیعتاً بسیاری از نکات را که کلید درک متن است از دست خواهد داد. راوی هر بار پس از تقلا و حرکت به ناچار نفسی تازه می کند تا بتواند همچنان حرف بزند. فاصله بین پاراگراف ها نشان همین وقفه است؛ آن ها که تا پایان رمان همچنان میان پاراگراف ها فاصله می اندازند. هیچ نشانی هم از نقطه گذاری و علایم سجاوندی نیست. هیچ جمله پایه و پیروی هم در کار نیست. طوری که هست تلاشی است برای سخن گفتن در آن سوی مرز بازنمایی.